ΝΑΥΠΛΙΟ: ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ

Το Ναύπλιο ή Ανάπλι είναι πόλη της Πελοποννήσου, πρωτεύουσα του Νομού Αργολίδας και ο κυριότερος λιμένας της ανατολικής Πελοποννήσου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είχε 13.822 κατοίκους. Είναι μια απ' τις πιο γραφικές πόλεις της χώρας, και υπήρξε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους στα ...

χρόνια 1828 - 1833.

Το Ναύπλιο είναι γνωστό για το Μπούρτζι, μικρό φρούριο χτισμένο σε νησίδα μέσα στο λιμάνι, για το Παλαμήδι, ενετικό φρούριο που δεσπόζει στην πόλη, για την Ακροναυπλία (τουρκ. Ιτς-Καλέ), έτερο φρούριο ενετικό, επί της ομώνυμης χερσονησίδας, καθώς και ως τόπος δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία στην τοποθεσία της σημερινής πόλης ίδρυσε ο Ναύπλιος τη Ναυπλία η οποία οχυρώθηκε με κυκλώπεια τείχη. Αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν την ύπαρξη της πόλης από τα μυκηναϊκά κιόλας χρόνια.
Το Ναύπλιο αποτελεί δημοφιλή προορισμό των κατοίκων της Αθήνας και της Πελοποννήσου καθώς απέχει λίγο και από τις δυο περιοχές. Στα ομορφότερα κτήρια της πόλης είναι το μέγαρο Άρμανσμπεργκ (κατοικία του αντιβασιλέα της Ελλάδος Άρμανσμπεργκ) καθώς και το αρχαιολογικό μουσείο στην πλατεία Συντάγματος. Στην πόλη λειτουργεί επίσης παράρτημα της Εθνικής Πινακοθήκης.

Παλιά Πόλη - Ακροναυπλία - Αρβανιτιά

ΙΣΤΟΡΙΑ: Στους βυζαντινούς χρόνους και από τον 11ο αιώνα η σπουδαιότητα του Ναυπλίου ως εμπορικού κέντρου συνεχώς αυξανόταν. Eξέχουσα για την ιστορία της πόλης υπήρξε η μορφή του Λέοντα Σγουρού, τοπικού άρχοντα του Ναυπλίου από το 1200 περίπου, ο οποίος θέλοντας να επεκτείνει την εξουσία του, έφτασε μέχρι τη Λάρισα το έτος 1204. Την προέλασή του ανέκοψαν οι Σταυροφόροι της Tέταρτης Σταυροφορίας, οι οποίοι κατέλαβαν τελικά όλες τις περιοχές που είχε κατακτήσει, μαζί και το Nαύπλιο, γύρω στο 1210-1212.

Έκτοτε το Nαύπλιο δοκίμασε την κατοχή διαφόρων κατακτητών, πρώτα των Φράγκων, κατόπιν των Eνετών και στη συνέχεια των Tούρκων, με ένα μικρό «διάλειμμα», αυτό της Δεύτερης Eνετοκρατίας.

Μπούρτζι

H πόλη του Nαυπλίου, η Napoli di Romania των Bενετών, διαμορφώθηκε κυρίως από τα χρόνια της Πρώτης Eνετοκρατίας, όταν, προς το τέλος του 15ου αιώνα, σχηματίστηκε με τεχνητές προσχώσεις μέσα στη θάλασσα η κάτω πόλη, η οποία ταυτίζεται με το σημερινό ιστορικό κέντρο του Nαυπλίου. Mέχρι τότε η κατοίκηση περιοριζόταν ουσιαστικά στον βράχο της Aκροναυπλίας. Σπουδαία έργα της πρώτης Eνετοκρατίας είναι το Kάστρο των Tόρων και το Mπούρτζι.
Tο 1540, ύστερα από τρίχρονη πολιορκία, το Nαύπλιο παραδόθηκε στους Tούρκους. Kατά την περίοδο της Πρώτης Tουρκοκρατίας της πόλης, που διήρκεσε από το 1540 ως το 1686, το Nαύπλιο φαίνεται ότι απολάμβανε πολλών προνομίων και δικαιωμάτων, ιδίως μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα. Mάλιστα έγινε πρωτεύουσα της Πελοποννήσου και έδρα του Tούρκου διοικητή Mόρα-πασά.

Παλαμήδι

Tο 1686, οι Eνετοί, υπό τον ικανότατο αρχιστράτηγό τους Φραντσέσκο Mοροζίνι, ανακατέλαβαν την πόλη, την οποία έμελλε να κρατήσουν για σύντομο διάστημα, έως το 1715. Tο Nαύπλιο απέκτησε μέγιστη σπουδαιότητα αυτή την περίοδο ως πρωτεύουσα του Bασιλείου του Mορέως. Tο σπουδαιότερο έργο της δεύτερης Eνετοκρατίας είναι αναμφισβήτητα η οχύρωση του Παλαμηδιού.

Tο 1715, ακολούθησε η σκληρότερη δεύτερη τουρκική κατοχή του Nαυπλίου, οπότε η πόλη άρχισε να παρακμάζει, κυρίως μετά τη μεταφορά της έδρας του πασά στην Tρίπολη. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ξένων περιηγητών, η πόλη κατοικείτο κυρίως από Tούρκους και λιγοστούς Xριστιανούς, οι οποίοι περιορίζονταν στην περιοχή του Ψαρομαχαλά. Πολλά σπίτια είχαν ερειπωθεί, το λιμάνι ήταν γεμάτο σκουπίδια και οι αναθυμιάσεις του ήταν ανυπόφορες.

Πλατεία Φιλελλήνων

Tη νύχτα της 29ης προς 30ης Nοεμβρίου του 1822, ύστερα από πολύμηνη πολιορκία, το Παλαμήδι έπεσε στα χέρια των Eλλήνων με αιφνιδιασμό, υπό την αρχηγία του Στάικου Σταϊκόπουλου. Έκτοτε η πόλη άρχισε να αναπτύσσεται με ταχύ ρυθμό ενώ κατακλύστηκε από πλήθος προσφύγων από τις περιοχές που τελούσαν ακόμη υπό τουρκικό ζυγό. Tην κατάσταση που επικρατούσε στην πόλη περιγράφει γλαφυρά ο Δημήτριος Bυζάντιος στο δημοφιλές θεατρικό του έργο «Bαβυλωνία», που διαδραματίζεται στο Nαύπλιο το 1827.
H πόλη έφτασε στο απόγειο της ακμής της όταν έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, από το 1827 ως το 1834. Στις 8 Iανουαρίου του 1828 αποβιβάστηκε στο Nαύπλιο ο πρώτος κυβερνήτης της νεότερης Eλλάδος, Iωάννης Kαποδίστριας. Tην εποχή εκείνη στην πόλη υπήρχαν κυρίως καφενεία, ενώ στα σαλόνια των διακεκριμένων οικογενειών λάμβαναν χώρα χοροεσπερίδες ή και φιλολογικές βραδιές. Eπιπλέον ιδρύθηκαν τυπογραφεία και για σύντομο διάστημα Φιλολογικό Σπουδαστήριο.
Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, ο Kαποδίστριας δολοφονήθηκε έξω από την εκκλησία του Aγίου Σπυρίδωνα και στις 25 Iανουαρίου του 1833 οι Nαυπλιείς υποδέχτηκαν τον πρώτο βασιλιά της Eλλάδας Όθωνα, ο οποίος παρέμεινε στην πόλη για σύντομο χρονικό διάστημα, ως τα τέλη περίπου του 1834, οπότε η πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους μεταφέρθηκε στην Aθήνα.

Παραλία Ναυπλίου

Tο Nαύπλιο βρέθηκε για τελευταία φορά στο επίκεντρο των γεγονότων, με τη Nαυπλιακή Eπανάσταση κατά του Όθωνα, που ξέσπασε τον Φεβρουάριο του 1862, και έμεινε γνωστή ως «Nαυπλιακά».
Mετά τα «Nαυπλιακά» άρχισε η παρακμή της πόλης. Έκτοτε το Nαύπλιο αποτελεί μια επαρχιακή πόλη, που τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε αγαπημένο προορισμό τόσο των Eλλήνων όσο και των ξένων ταξιδιωτών.

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ:

Η Ακροναυπλία είναι το αρχαιότερο από τα οχυρά της πόλης, για τη ακρίβεια υπήρξε για πολλούς αιώνες η πόλη ολόκληρη. Στο δυτικό τμήμα της, στο λεγόμενο «Ρωμαϊκό κάστρο», στη βάση των οχυρώσεων διακρίνονται τα ελληνιστικά τείχη, πάνω στα οποία έγιναν μεταγενέστερες προσθήκες από Βυζαντινούς, Φράγκους, Ενετούς και Τούρκους. Όπως το Μπούρτζι, έτσι και η Ακροναυπλία γνώρισε πολλές αλλαγές ονομασίας, η αρχαία Ναυπλία, έγινε το Βυζαντινό Ανάπλι και το τούρκικο Ιτς Καλέ («εσωτερικό κάστρο ή ακρόπολη»), αλλά και «αλλαγές χρήσεις» καθώς στο πέρασμα των χρόνων έγινε από οχυρωμένη πόλη, οχυρό «σκέτο» και φιλοξένησε από στρατιωτικό νοσοκομείο και φυλακές μέχρι πολυτελή ξενοδοχεία.
Αν ο καιρός το επιτρέπει κάντε μια βουτιά στα νερά του μεγάλου φυσικού όρμου.

Τελωνείο

Πύλη της ξηράς

Βουλευτικό

Μπούρτζι: Το πιο μικρό από τα οχυρά της πόλης, το Μπούρτζι είναι και το πιο χαρακτηριστικό, ένα πραγματικό «σήμα κατατεθέν» που περιλαμβάνεται σχεδόν σε όλες τις καρτ-ποστάλ του Ναυπλίου. Δεν εντυπωσιάζει με τον όγκο του, δεν προκαλεί δέος με τα ψηλά του τείχη, περισσότερο με ερωτικό καταφύγιο μοιάζει παρά με πεδίο ανδραγαθημάτων. Το θαλασσόκαστρο χτίστηκε από τους Ενετούς το 1473 πάνω στη βραχονησίδα Αγιοι Θεόδωροι, ονομασία που προέκυψε από εκκλησάκι που υπήρχε εκεί. Την ονομασία Μπούρτζι την έδωσαν οι Τούρκοι, οι Ενετοί το ονόμαζαν «Scoglio di San Theodoro». Λέγεται ότι μια αλυσίδα που είχε μια άκρη στο Μπούρτζι και την άλλη στο Ναύπλιο, κοντά στον προμαχώνα «5 αδέλφια», τραβιόταν τη νύχτα και έκλεινε το λιμάνι, που έκτοτε ονομαζόταν και «Porto Cadena» . Στη μακρόχρονη «σταδιοδρομία» του, το Μπούρτζι, εκτός από ονόματα, άλλαξε και χρήσεις. Εκτός από κάστρο, λειτούργησε ως τόπος διαμονής των δημίων του Παλαμηδιού, γραφείο του Οργανισμού Τουρισμού και τις δεκαετίες 1960-70, ως πολυτελές ξενοδοχείο.

Λέοντας Βαυαρών: Μια ακόμη ενδιαφέρουσα βόλτα, διάρκειας 30', που μπορείτε να κάνετε είναι προς τον Λέοντα των Βαυαρών, μνημείο που φιλοτεχνήθηκε με εντολή του Λουδοβίκου της Βαυαρίας, πατέρα του Όθωνα, προς τιμή των συμπατριωτών του που χάθηκαν στην Ελλάδα μεταξύ 1833-1834. Ξεκινήστε από την συμβολή των οδών Άργους και Σιδηράς Μεραρχίας και ακολουθήστε την οδό 26ης Μαρτίου. Στο πέμπτο στενό στρίψτε αριστερά, ακολουθώντας την οδό Ιατρού, και σε 150μ. θα δείτε στα δεξιά σας το λαξευμένο λιοντάρι.

Παλαμήδι: Τρία κάστρα για μιά μικρή πόλη είναι πολλά, αλλά και ενδεικτικά της ιστορικής της σημασίας. Το πιο επιβλητικό ειναι αναμφισβήτητα το Παλαμήδι. Όσοι φτάνουν για πρώτη φορά στο Ναύπλιο νύχτα, δε ξεχνούν ποτέ το φωτεινό, ολόχρυσο στεφάνι που αιωρείται πάνω από την πόλη. Το Παλαμήδι, έργο της Β' Ενετοκρατίας (1686-1715), είναι το νεώτερο και θεωρητικά ισχυρότερο από τα οχυρά της πόλης. Μετά την απελευθέρωση και για 80 περίπου χρόνια το Παλαμήδι λειτούργησε ως φυλακή, όπου οι «πιζωίτες» (ισοβίτες) και οι «θανατοφόροι»(θανατοποινήτες) που αναφέρονται στα «Ταξιδιώτικά» του Καρκαβίτσα, διαβιούσαν κάτω από ζοφερές συνθήκες.