Μισοάδεια συρτάρια…
TITLOS
Είσαι λυπημένος επειδή σε εγκατέλειψαν και δεν κατέρρευσες.Antonio Porchia
όσες φορές βρεθήκαμε σε καταστάσεις που μας
έκαναν να απελπιστούμε, να
λυγίσουμε, τόσο που νομίζαμε πως θα σπάσουμε. Ευτυχώς για εμάς, νομίζαμε μόνο πως θα συμβεί. Δε συνέβη. Δεν σπάσαμε. Λαβωθήκαμε όμως και οι πληγές μας ήταν – κάποιες φορές επιτρέπουμε να είναι ακόμη – εμφανείς. Πόσες φορές δώσαμε, δοθήκαμε και προδοθήκαμε και μείναμε μόνοι μας να μαζεύουμε τα σκορπισμένα μας κομμάτια, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πήγε πάλι στραβά, τι κάναμε και πάλι λάθος. Πόσες φορές ανοίξαμε χώρο στη ζωή μας, παραχωρήσαμε – με λαχτάρα την πρώτη φορά, με δισταγμό τις επόμενες, με καχυποψία τις τελευταίες – ένα συρτάρι, για να βολέψουν και την δική τους ζωή, να την ενώσουν με την δική μας, σε ανθρώπους που πιστέψαμε πως θα γεμίσουν όντως τον χώρο μας, πως τα υπάρχοντα τους θα χωρέσουν, θα ταιριάξουν στα ράφια μας. Και έρχεται κάποια στιγμή που αυτό το συνεχές γέμισμα και άδειασμα, το συρτάρι που παραχωρούμε και μας δίνεται πίσω άδειο ξανά, μας έχει κουράσει τόσο, μας έχει απογοητεύσει που παύουμε να πιστεύουμε στην παραχώρηση συρταριών. Αποφασίζουμε να κλειδώσουμε τα συρτάρια μας, προτιμούμε να απλωθούμε μόνοι μας σε ένα μεγάλο, άπλετο χώρο. Να σκορπίσουμε τα μπαγκάζια μας σε μισοάδεια συρτάρια και ντουλάπες. Κάνουμε κατάληψη κάθε ιδέα κενού σημείου στο χώρο μας, στον φόβο μήπως κάποιος βρει την ευκαιρία και τρυπώσει μέσα του. Μισογεμίζουμε τους χώρους μας για να μη νιώθουμε μόνοι. Απλωνόμαστε παντού για να ξεγελάμε τον εαυτό μας πως μόνο εμείς χωράμε εδώ μέσα. Παύουμε να πιστεύουμε πως θα υπάρξει ξανά ευκαιρία για εμάς. Εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. Σταματάμε τα ρολόγια μας στο τότε, που το μοίρασμα των συρταριών μας απλά συνέβαινε, τότε που είχε νόημα, τότε που πιστεύαμε ακόμη στην αξία του. Ο χρόνος δεν είναι πια φίλος. Μας τρομάζει. Τρομάζουμε με όλα αυτά που πιθανόν θα φέρει, με τα μελλοντικά, ανούσια μοιράσματα συρταριών. Πείθουμε τον εαυτό μας πως μόνοι μας είμαστε πιο δυνατοί. Νιώθουμε πως ταξιδεύουμε πιο γρήγορα, όταν ταξιδεύουμε μόνοι μας. Αφήνουμε τον φόβο μας να πιάνει το τιμόνι
και να οδηγεί αυτός το ταξίδι μας. Ένα μοναχικό ταξίδι είναι ένα βαρετό ταξίδι. Όταν δεν υπάρχουν συνεπιβάτες στη βάρκα μας
είναι απλά ένα
ατέλειωτο κουπί. Ένα μισοάδειο συρτάρι, μας θυμίζει το κενό που υπάρχει στη ζωή μας. Δεν είναι η ασφάλεια μας το μισοάδειο συρτάρι. Το να μοιράζεσαι, ν’ ανοίγεις χώρο στα συρτάρια της ζωής σου δε σημαίνει πως γίνεσαι ευάλωτος, δεν σημαίνει πως χάνεις την ελευθερία σου. Σημαίνει πως της δίνεις νόημα. Το να πείθεις τον εαυτό σου πως δεν έχεις πια να δώσεις επειδή έδωσες στο παρελθόν και δεν άξιζε τελικά, δεν μπορεί να είναι στάση ζωής. Ναι έδωσες, άνοιξες χώρο, παραχώρησες συρτάρια. Πολλές φορές. Τόσες φορές που θα προτιμούσες να μην είχες επιβιώσει, να μην το είχες αντέξει για να μη χρειαζόταν να προσπαθήσεις ξανά. Να μην ξανανιώσεις έτσι ξανά. Δεν είναι αυτή όμως η λύση. Είναι σαν να εγκαταλείπεις, σαν να φυτοζωείς. Η λύση δεν είναι να κλειδώνουμε τα συρτάρια, να μην τα ανοίγουμε για κανέναν. Η λύση είναι να επιλέγουμε σωστά που θα το κάνουμε. Δεν θα καταλάβουμε τι χρειαζόμαστε
όταν το βρούμε. Πρέπει να ξέρουμε από πριν τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε, τι είναι αυτό που μπορεί να μας κάνει να θέλουμε να μοιραστούμε ξανά τα συρτάρια μας. Δεν είναι ούτε ο συμβιβασμός η λύση ούτε η συναισθηματική αποχή ή και απαξίωση. Το συρτάρι μας, το ταξίδι μας, την βάρκα μας επιλέγουμε με ποιους θα τα μοιραστούμε. Η σωστή επιλογή δε θα μας κάνει ποτέ να αναπολήσουμε τα άδεια μας συρτάρια. Ο χρόνος με την σωστή επιλογή θα είναι απόλαυση. Ο συμβιβασμός, τα άδεια-γεμάτα ποτέ δε θα καταφέρουν να μας κάνουν ευτυχείς. Στο ταξίδι μας, το νόημα δεν είναι αν θα φτάσουμε εκεί που θέλαμε. Ο συνταξιδιώτης μας είναι το νόημα. Πρέπει να μας κάνει να θελήσουμε να ανακαλύψουμε καινούργιους προορισμούς. Και μαζί του να γεμίσουμε τα συρτάρια μας με κοινά αποκτήματα. Μισήστε ο,τι δεν είναι τέλεια αμοιβαίο. Αν δεν είναι αμοιβαίο δε θα εκτιμήσει πότε το συρτάρι που του δόθηκε.
sxeseiszois
Via
Είσαι λυπημένος επειδή σε εγκατέλειψαν και δεν κατέρρευσες.Antonio Porchia
όσες φορές βρεθήκαμε σε καταστάσεις που μας
έκαναν να απελπιστούμε, να
λυγίσουμε, τόσο που νομίζαμε πως θα σπάσουμε. Ευτυχώς για εμάς, νομίζαμε μόνο πως θα συμβεί. Δε συνέβη. Δεν σπάσαμε. Λαβωθήκαμε όμως και οι πληγές μας ήταν – κάποιες φορές επιτρέπουμε να είναι ακόμη – εμφανείς. Πόσες φορές δώσαμε, δοθήκαμε και προδοθήκαμε και μείναμε μόνοι μας να μαζεύουμε τα σκορπισμένα μας κομμάτια, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πήγε πάλι στραβά, τι κάναμε και πάλι λάθος. Πόσες φορές ανοίξαμε χώρο στη ζωή μας, παραχωρήσαμε – με λαχτάρα την πρώτη φορά, με δισταγμό τις επόμενες, με καχυποψία τις τελευταίες – ένα συρτάρι, για να βολέψουν και την δική τους ζωή, να την ενώσουν με την δική μας, σε ανθρώπους που πιστέψαμε πως θα γεμίσουν όντως τον χώρο μας, πως τα υπάρχοντα τους θα χωρέσουν, θα ταιριάξουν στα ράφια μας. Και έρχεται κάποια στιγμή που αυτό το συνεχές γέμισμα και άδειασμα, το συρτάρι που παραχωρούμε και μας δίνεται πίσω άδειο ξανά, μας έχει κουράσει τόσο, μας έχει απογοητεύσει που παύουμε να πιστεύουμε στην παραχώρηση συρταριών. Αποφασίζουμε να κλειδώσουμε τα συρτάρια μας, προτιμούμε να απλωθούμε μόνοι μας σε ένα μεγάλο, άπλετο χώρο. Να σκορπίσουμε τα μπαγκάζια μας σε μισοάδεια συρτάρια και ντουλάπες. Κάνουμε κατάληψη κάθε ιδέα κενού σημείου στο χώρο μας, στον φόβο μήπως κάποιος βρει την ευκαιρία και τρυπώσει μέσα του. Μισογεμίζουμε τους χώρους μας για να μη νιώθουμε μόνοι. Απλωνόμαστε παντού για να ξεγελάμε τον εαυτό μας πως μόνο εμείς χωράμε εδώ μέσα. Παύουμε να πιστεύουμε πως θα υπάρξει ξανά ευκαιρία για εμάς. Εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. Σταματάμε τα ρολόγια μας στο τότε, που το μοίρασμα των συρταριών μας απλά συνέβαινε, τότε που είχε νόημα, τότε που πιστεύαμε ακόμη στην αξία του. Ο χρόνος δεν είναι πια φίλος. Μας τρομάζει. Τρομάζουμε με όλα αυτά που πιθανόν θα φέρει, με τα μελλοντικά, ανούσια μοιράσματα συρταριών. Πείθουμε τον εαυτό μας πως μόνοι μας είμαστε πιο δυνατοί. Νιώθουμε πως ταξιδεύουμε πιο γρήγορα, όταν ταξιδεύουμε μόνοι μας. Αφήνουμε τον φόβο μας να πιάνει το τιμόνι
και να οδηγεί αυτός το ταξίδι μας. Ένα μοναχικό ταξίδι είναι ένα βαρετό ταξίδι. Όταν δεν υπάρχουν συνεπιβάτες στη βάρκα μας
είναι απλά ένα
ατέλειωτο κουπί. Ένα μισοάδειο συρτάρι, μας θυμίζει το κενό που υπάρχει στη ζωή μας. Δεν είναι η ασφάλεια μας το μισοάδειο συρτάρι. Το να μοιράζεσαι, ν’ ανοίγεις χώρο στα συρτάρια της ζωής σου δε σημαίνει πως γίνεσαι ευάλωτος, δεν σημαίνει πως χάνεις την ελευθερία σου. Σημαίνει πως της δίνεις νόημα. Το να πείθεις τον εαυτό σου πως δεν έχεις πια να δώσεις επειδή έδωσες στο παρελθόν και δεν άξιζε τελικά, δεν μπορεί να είναι στάση ζωής. Ναι έδωσες, άνοιξες χώρο, παραχώρησες συρτάρια. Πολλές φορές. Τόσες φορές που θα προτιμούσες να μην είχες επιβιώσει, να μην το είχες αντέξει για να μη χρειαζόταν να προσπαθήσεις ξανά. Να μην ξανανιώσεις έτσι ξανά. Δεν είναι αυτή όμως η λύση. Είναι σαν να εγκαταλείπεις, σαν να φυτοζωείς. Η λύση δεν είναι να κλειδώνουμε τα συρτάρια, να μην τα ανοίγουμε για κανέναν. Η λύση είναι να επιλέγουμε σωστά που θα το κάνουμε. Δεν θα καταλάβουμε τι χρειαζόμαστε
όταν το βρούμε. Πρέπει να ξέρουμε από πριν τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε, τι είναι αυτό που μπορεί να μας κάνει να θέλουμε να μοιραστούμε ξανά τα συρτάρια μας. Δεν είναι ούτε ο συμβιβασμός η λύση ούτε η συναισθηματική αποχή ή και απαξίωση. Το συρτάρι μας, το ταξίδι μας, την βάρκα μας επιλέγουμε με ποιους θα τα μοιραστούμε. Η σωστή επιλογή δε θα μας κάνει ποτέ να αναπολήσουμε τα άδεια μας συρτάρια. Ο χρόνος με την σωστή επιλογή θα είναι απόλαυση. Ο συμβιβασμός, τα άδεια-γεμάτα ποτέ δε θα καταφέρουν να μας κάνουν ευτυχείς. Στο ταξίδι μας, το νόημα δεν είναι αν θα φτάσουμε εκεί που θέλαμε. Ο συνταξιδιώτης μας είναι το νόημα. Πρέπει να μας κάνει να θελήσουμε να ανακαλύψουμε καινούργιους προορισμούς. Και μαζί του να γεμίσουμε τα συρτάρια μας με κοινά αποκτήματα. Μισήστε ο,τι δεν είναι τέλεια αμοιβαίο. Αν δεν είναι αμοιβαίο δε θα εκτιμήσει πότε το συρτάρι που του δόθηκε.
sxeseiszois
Via
Labels
ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Post A Comment
Δεν υπάρχουν σχόλια :