Από τη χλιδή… στο τρίκυκλο
Αρχές 2009, πάνω στο ξέσπασμα της πρωτοφανούς κρίσης, ο Νίκος από τη Λάρισα δεν μπορούσε να δει την «καταιγίδα» που έρχεται. Τότε ήταν μόλις 33 ετών και… «καβάλα στο άλογο».
Επί 12 συναπτά έτη διατηρούσε το δικό του γραφείο πωλήσεων με διάφορα εποχικά αντικείμενα και η δουλειά πήγαινε πολύ καλά. Θεωρούταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Με τις ευλογίες των τραπεζών άρχισε να παίρνει δάνεια, πιστωτικές κάρτες και ό,τι άλλο του προσέφεραν απλόχερα. Πίστεψα κι εγώ πως όλα θα ήταν διαφορετικά. Παλιά πηγαίναμε στην τράπεζα λέγαμε το όνομα και είχαμε ό,τι θέλαμε. Αυτά πληρώνουμε όμως τώρα» εξομολογείται ο ίδιος.
Αγόρασε πολυτελές κάμπριο αυτοκίνητο, είχε το ακριβότερο κινητό της αγοράς, έκανε σπάταλη ζωή με τα τριήμερά του, τις νυχτερινές εξόδους του, τα εστιατόρια και τα ταβερνάκια του.
Με λίγα λόγια ζούσε το «ελληνικό όνειρο». Ένα όνειρο που έμελλε να μετατραπεί σε εφιάλτη…
Το 2014 ο «Ζεμπέ», όπως είναι το ψευδώνυμό του, ο κατά κόσμον Νίκος Ζεϊμπέκης έχει προσγειωθεί ανώμαλα στην σκληρή μνημονιακή πραγματικότητα της Ελλάδας του σήμερα.
Αρχικά είδε να μπαίνει λουκέτο στην επιχείρησή του, στη συνέχεια ανέβηκε τον Γολγοθά της μακροχρόνιας ανεργίας, μέχρι που σκέφτηκε να ακολουθήσει το δρόμο της ξενιτιάς, αλλά δεν του πήγαινε η καρδιά. Εσχάτως αναγκάστηκε να πουλήσει ακόμη και το κάμπριο, για το οποίο καμάρωνε τόσο πολύ.
Και στη θέση του πήρε ένα… τρίκυκλο. Αυτό είναι το καινούριο του όχημα και ταυτόχρονα το νέο επιχειρηματικό του εγχείρημα.
Σε αυτό φορτώνει τυρόπιτες, μπουγάτσες, πιροσκί και παντός είδους σφολιατοειδή, ξυπνάει από τις 3.30 τα χαράματα και βγαίνει στη «γύρα» για να πουλήσει την πραμάτεια του. Μόλις ήρθε η κρίση θεώρησα πως θα ήταν κάτι παροδικό. Όμως δεν ήταν έτσι. Έκανα υπομονή στην αρχή και άρχισα να ψάχνω για αρκετό διάστημα αλλά δεν έβρισκα τίποτα. Έμεινα για τρία χρόνια άνεργος. Σκεφτόμουν να φύγω στο εξωτερικό όμως τελευταία στιγμή έπεσε η ιδέα για το τρίκυκλο από έναν φίλο μου και να ‘μαι» τονίζει με χαμόγελο.
Ακόμη και το μικροσκοπικό όχημα των 50 κυβικών είναι δική του πατέντα, αφού δεν του περίσσευαν χρήματα για να το αγοράσει. Το κιβώτιο το κατασκεύασε ο πατέρας του, που είναι σιδεράς, ενώ διαθέτει και αυτοσχέδιο μηχανισμό θέρμανσης για να κρατάει ζεστά τα προϊόντα του.
Και όμως δείχνει ικανοποιημένος. Η δουλειά πηγαίνει καλά και τα χρήματα που βγάζει του αρκούν για να αγοράζει τα απαραίτητα για την επιβίωσή του. Εξάλλου, πλέον δεν θέλει περισσότερα. Το πάθημα του έγινε μάθημα.
Μάλιστα, καθημερινά κρατάει στην άκρη 4-5 σφολιάτες και στο τέλος της ημέρας τις δίνει στους ανθρώπους των φαναριών. Όπως λέει, όλοι πρέπει να επιβιώσουμε. Λίγη ανθρωπιά χρειάζεται…
Πηγή
Via
Επί 12 συναπτά έτη διατηρούσε το δικό του γραφείο πωλήσεων με διάφορα εποχικά αντικείμενα και η δουλειά πήγαινε πολύ καλά. Θεωρούταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Με τις ευλογίες των τραπεζών άρχισε να παίρνει δάνεια, πιστωτικές κάρτες και ό,τι άλλο του προσέφεραν απλόχερα. Πίστεψα κι εγώ πως όλα θα ήταν διαφορετικά. Παλιά πηγαίναμε στην τράπεζα λέγαμε το όνομα και είχαμε ό,τι θέλαμε. Αυτά πληρώνουμε όμως τώρα» εξομολογείται ο ίδιος.
Αγόρασε πολυτελές κάμπριο αυτοκίνητο, είχε το ακριβότερο κινητό της αγοράς, έκανε σπάταλη ζωή με τα τριήμερά του, τις νυχτερινές εξόδους του, τα εστιατόρια και τα ταβερνάκια του.
Με λίγα λόγια ζούσε το «ελληνικό όνειρο». Ένα όνειρο που έμελλε να μετατραπεί σε εφιάλτη…
Το 2014 ο «Ζεμπέ», όπως είναι το ψευδώνυμό του, ο κατά κόσμον Νίκος Ζεϊμπέκης έχει προσγειωθεί ανώμαλα στην σκληρή μνημονιακή πραγματικότητα της Ελλάδας του σήμερα.
Αρχικά είδε να μπαίνει λουκέτο στην επιχείρησή του, στη συνέχεια ανέβηκε τον Γολγοθά της μακροχρόνιας ανεργίας, μέχρι που σκέφτηκε να ακολουθήσει το δρόμο της ξενιτιάς, αλλά δεν του πήγαινε η καρδιά. Εσχάτως αναγκάστηκε να πουλήσει ακόμη και το κάμπριο, για το οποίο καμάρωνε τόσο πολύ.
Και στη θέση του πήρε ένα… τρίκυκλο. Αυτό είναι το καινούριο του όχημα και ταυτόχρονα το νέο επιχειρηματικό του εγχείρημα.
Σε αυτό φορτώνει τυρόπιτες, μπουγάτσες, πιροσκί και παντός είδους σφολιατοειδή, ξυπνάει από τις 3.30 τα χαράματα και βγαίνει στη «γύρα» για να πουλήσει την πραμάτεια του. Μόλις ήρθε η κρίση θεώρησα πως θα ήταν κάτι παροδικό. Όμως δεν ήταν έτσι. Έκανα υπομονή στην αρχή και άρχισα να ψάχνω για αρκετό διάστημα αλλά δεν έβρισκα τίποτα. Έμεινα για τρία χρόνια άνεργος. Σκεφτόμουν να φύγω στο εξωτερικό όμως τελευταία στιγμή έπεσε η ιδέα για το τρίκυκλο από έναν φίλο μου και να ‘μαι» τονίζει με χαμόγελο.
Ακόμη και το μικροσκοπικό όχημα των 50 κυβικών είναι δική του πατέντα, αφού δεν του περίσσευαν χρήματα για να το αγοράσει. Το κιβώτιο το κατασκεύασε ο πατέρας του, που είναι σιδεράς, ενώ διαθέτει και αυτοσχέδιο μηχανισμό θέρμανσης για να κρατάει ζεστά τα προϊόντα του.
Και όμως δείχνει ικανοποιημένος. Η δουλειά πηγαίνει καλά και τα χρήματα που βγάζει του αρκούν για να αγοράζει τα απαραίτητα για την επιβίωσή του. Εξάλλου, πλέον δεν θέλει περισσότερα. Το πάθημα του έγινε μάθημα.
Μάλιστα, καθημερινά κρατάει στην άκρη 4-5 σφολιάτες και στο τέλος της ημέρας τις δίνει στους ανθρώπους των φαναριών. Όπως λέει, όλοι πρέπει να επιβιώσουμε. Λίγη ανθρωπιά χρειάζεται…
Πηγή
Via
Labels
FOTO ΑΣΤΕΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΑ
Post A Comment
Δεν υπάρχουν σχόλια :