Να αγαπάς τον εαυτό σου γι’ αυτό που είναι…
Γινόμαστε με μαθηματική ακρίβεια δυστυχισμένοι.
Κάθε άνθρωπος πάνω στη Γη είναι μοναδικός. Με τα χαρίσματα και τις αδυναμίες του, δε μοιάζει με κανέναν άλλο. Περνάμε ολόκληρη τη ζωή μας, σε μια αέναη προσπάθεια βελτίωσης. Σε έναν αγώνα να απαλείψουμε τις αδυναμίες μας, ώστε να ανταποκριθούμε στα πρότυπα του σωστού, του όμορφου, του επιτυχημένου. Πολλές φορές όμως, παρασυρμένοι από το διακαή μας πόθο να γίνουμε τέλειοι, χάνουμε το στόχο μας. Αλλάζουμε πορεία, καταδικάζοντας τον εαυτό μας σε μια απέραντη δυστυχία. Αυτή του ανικανοποίητου. Εγκλωβισμένοι σε αυτή την παγίδα, στερούμαστε την ομορφιά που μπορεί να μας χαριστεί. Τόσο από τους εαυτούς μας όσο κι από τους γύρω μας. Γινόμαστε επικριτικοί, δύσκολοι και παράλογα απαιτητικοί. Είτε νιώθουμε λίγοι, είτε αισθανόμαστε τους άλλους λίγους για εμάς. Σε κάθε περίπτωση όμως, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Γινόμαστε με μαθηματική ακρίβεια δυστυχισμένοι. Κι όμως, αν άλλαζε ο τρόπος που βλέπαμε τα πράγματα, θα συνειδητοποιούσαμε μια μεγάλη αλήθεια της ύπαρξης! Πως ο καθένας μας δε χρειάζεται να παλεύει για να γίνει «όμορφος». Γεννήθηκε έτσι!
Γιατί λοιπόν να αρνούμαστε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας; Οι αδυναμίες που όλοι έχουμε, δεν πρέπει να γίνονται θηλιά στο λαιμό μας αλλά εργαλείο. Τα πάντα τα δημιουργεί το μυαλό. Αν το προσανατολίσουμε σωστά, αν το απαλλάξουμε από κοινωνικά πρέπει κι απαγορευτικά, τότε θα απελευθερωθούμε! Θα δούμε τη ζωή με άλλα μάτια. Και που ξέρετε! Ίσως με διαφορετικό βλέμμα, οι αδυναμίες να μπορούν να γίνουν προτερήματα! Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχία κάπου στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Καθημερινά, κουβαλούσε νερό από ένα μακρινό ρυάκι με δύο μεγάλα δοχεία περασμένα σε ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη στάθμη του νερού έως τη μέση. Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε κι ένιωθε ντροπή για την ατέλεια του. Ύστερα από δύο χρόνια, μη αντέχοντας πια την κατάσταση αυτή, αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα. Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!» Μα γιατί;», ρώτησε η γριά. «Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;» Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα, μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!» Η γυναίκα χαμογέλασε: «Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!». Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του… Ο καθένας μας έχει τις «ρωγμές» του και τις «αδυναμίες» του, που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να «στολίσουν» τη ζωή μας. Κάθε «ρωγμή» μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια κι ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο η ατέλεια μας αυτή, μπορεί να ομορφύνει την ίδια μας την ύπαρξη. Ραγισμένοι» φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας. Αν ο καθένας μας, μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος…» Της Στεύης Τσούτση
filenades
Via
Κάθε άνθρωπος πάνω στη Γη είναι μοναδικός. Με τα χαρίσματα και τις αδυναμίες του, δε μοιάζει με κανέναν άλλο. Περνάμε ολόκληρη τη ζωή μας, σε μια αέναη προσπάθεια βελτίωσης. Σε έναν αγώνα να απαλείψουμε τις αδυναμίες μας, ώστε να ανταποκριθούμε στα πρότυπα του σωστού, του όμορφου, του επιτυχημένου. Πολλές φορές όμως, παρασυρμένοι από το διακαή μας πόθο να γίνουμε τέλειοι, χάνουμε το στόχο μας. Αλλάζουμε πορεία, καταδικάζοντας τον εαυτό μας σε μια απέραντη δυστυχία. Αυτή του ανικανοποίητου. Εγκλωβισμένοι σε αυτή την παγίδα, στερούμαστε την ομορφιά που μπορεί να μας χαριστεί. Τόσο από τους εαυτούς μας όσο κι από τους γύρω μας. Γινόμαστε επικριτικοί, δύσκολοι και παράλογα απαιτητικοί. Είτε νιώθουμε λίγοι, είτε αισθανόμαστε τους άλλους λίγους για εμάς. Σε κάθε περίπτωση όμως, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Γινόμαστε με μαθηματική ακρίβεια δυστυχισμένοι. Κι όμως, αν άλλαζε ο τρόπος που βλέπαμε τα πράγματα, θα συνειδητοποιούσαμε μια μεγάλη αλήθεια της ύπαρξης! Πως ο καθένας μας δε χρειάζεται να παλεύει για να γίνει «όμορφος». Γεννήθηκε έτσι!
Γιατί λοιπόν να αρνούμαστε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας; Οι αδυναμίες που όλοι έχουμε, δεν πρέπει να γίνονται θηλιά στο λαιμό μας αλλά εργαλείο. Τα πάντα τα δημιουργεί το μυαλό. Αν το προσανατολίσουμε σωστά, αν το απαλλάξουμε από κοινωνικά πρέπει κι απαγορευτικά, τότε θα απελευθερωθούμε! Θα δούμε τη ζωή με άλλα μάτια. Και που ξέρετε! Ίσως με διαφορετικό βλέμμα, οι αδυναμίες να μπορούν να γίνουν προτερήματα! Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχία κάπου στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Καθημερινά, κουβαλούσε νερό από ένα μακρινό ρυάκι με δύο μεγάλα δοχεία περασμένα σε ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη στάθμη του νερού έως τη μέση. Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε κι ένιωθε ντροπή για την ατέλεια του. Ύστερα από δύο χρόνια, μη αντέχοντας πια την κατάσταση αυτή, αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα. Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!» Μα γιατί;», ρώτησε η γριά. «Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;» Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα, μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!» Η γυναίκα χαμογέλασε: «Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!». Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του… Ο καθένας μας έχει τις «ρωγμές» του και τις «αδυναμίες» του, που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να «στολίσουν» τη ζωή μας. Κάθε «ρωγμή» μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια κι ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο η ατέλεια μας αυτή, μπορεί να ομορφύνει την ίδια μας την ύπαρξη. Ραγισμένοι» φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας. Αν ο καθένας μας, μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος…» Της Στεύης Τσούτση
filenades
Via
Post A Comment
Δεν υπάρχουν σχόλια :